Nationaal Park De Maasduinen

Landschap, natuur en cultuur

Tijdens één wandeling door vier verschillende soorten landschappen lopen met zeldzame natuur, het kan in Nationaal Park De Maasduinen. Onderweg kun je zowaar de knoflookpad of de gladde slang zien. Ook andere zeldzame planten en dieren zoals de klokjesgentiaan, de wilde gagel, de kraanvogel en vele soorten libellen zie je terug in dit gebied. Het park kent naast bijzondere natuur ook veel cultuurhistorie. Op verschillende plekken vind je nog sporen van de Tweede Wereldoorlog. Grafvelden waar klokbekers gevonden zijn, wijzen erop dat er 4.000 jaar voor Christus al mensen woonden op dit stukje land. Hier vind je een van Nederlands grootste grafheuvels. Bezoek het Vorstengraf op Landgoed de Hamert en waan je even terug in de tijd.

Water en wind vormen duinen

Water speelt een belangrijke rol bij de vorming van het landschap omdat het zand en grind verspreidt. Op plekken slijt het water de bodem verder uit, waardoor de bodem op andere plekken "groeit". Zo ontstonden in een ver verleden de verschillende laagtes, ofwel terrassen. In de laatste koude en droge ijstijd werd niet alleen het laagterras gevormd, maar had ook de wind vrij spel. De krachtige westenwind nam het zand vanuit het westen mee en zette het af op de oostoever van de Maas. Er ontstonden rivierduinen, ook wel Maasduinen genoemd. Op Landgoed de Hamert vind je zelfs paraboolduinen. De hoogte van deze opvallende hoefijzervormige duinen kan oplopen tot 25 meter.

Van heide en stuifzand naar bos

In de 19e eeuw werd de landbouw steeds intensiever. De gronden werden hierdoor constant gebruikt. Om de grond te kunnen blijven gebruiken was bemesting nodig. Schapenmest bood hiervoor een goede oplossing. De schapen graasden overdag op de heidevelden en stonden 's nachts in de stal. Om één hectare akker te onderhouden, hadden boeren 20 hectare heidegrond nodig. Het grazen zorgde voor kale plekken in het landschap, waardoor zand flink kon stuiven. Deze stuifzanden bedreigden op den duur hele dorpen. De heidegronden verloren steeds meer hun waarde voor de landbouw. Toen bosbouw belangrijker werd, ging men bossen aanplanten voor houtproductie. De bomen hielden het zand vast waardoor er een einde kwam aan het stuivend zand. De jaren erna is meer oog gekomen voor het belang en de waarde van de natuur.